querido diario

era o noveno piso dun edificio en rubine, catro ou cinco anos atrás. un sitio pequeno con salón-cociña, un baño, unha especie de trasteiro e a habitación, coa cama pegada contra a parede. como me deras a chave, o porteiro mirábame cunha curiosidade enchida de preguntas: virá a limparlle o piso? será unha puta? será a súa irmá? de momento, facía a cea: case sempre unha ensalada, non eran horas e estabamos en verán. chegabas do traballo tarde, sempre tan perfeccionista á hora de colocar as últimas palabras na última columna.
- xa vou
- ven, estou espida -non era certo
- sii?
- si, acabo de sair da ducha
- vou -tampouco era certo
logo da auga quente poñíame unha camisa súa e unhas bragas miñas. a camisa aberta de máis, non esquezamos o motivo da miña presenza alí. miraba pola ventá, mordía unha mazá, revisaba os teus libros. a unha e media. abrías a porta. deixabas a bolsa no chan. quitabas a cazadora.
- teño fame, ola
- fódeme
el facío, a ensalada non se estropea por agardar un pouco. nin sequera se molestaba en quitarme as bragas, algunha vez rompeunas sen máis. estaba obsesionado con morderme os pezóns, era obrigatorio cando o facíamos, sobre todo á volta do traballo. en festivo, prefería correrse nelas. a min dábame igual, só quería sentilo dentro, fóra, diante, detrás, por, si, sobre, con, contra.
o aceite, de oliva. pouco vinagre. case sen sal.