tera-los ollos asulagados e, ainda que cale porque son sabedor dos riscos das verbas emitidas, para mín preguntarei coma un patetico imbecil si é dor ou pracer. As duas cousas ou ningunha.
Non hai nada máis tedioso que un amante inseguro.
Quiza por eso me velisques no cú.Repetidas veces. Ata o sangue. O "sancre" coma dín na riveira dos meus domiños.
Como non podía ser doutra forma, Don Rigoberto ama a Beleza, que non é exactamente o mesmo que a perfección física. Naturalmente que non despreza esta última, pero moitas veces faiselle algo monótona tanta perfección: pernas longas e ben torneadas, cadeiras curvas e proporcionadas, peitos ergueitos e duros, ventre liso e duro, altura mínima de 1.75, ollos, cabelos e cara boticellianos.
El tende, máis ben, a preferir a Beleza imperfecta. Como a daquela moza de cabelo moreno e tez moi branca, tirando a baixiña (1.60 aprox.), as pernas non excesivamente longas pero moi feitucas, ollos castaños correntes. Don Rigoberto atopaba nela un trazo de beleza propia e instranferible: o peculiar ton dos seus xemidos cando a sodomizaba, o arqueamento da espalda nas arremetidas profundas, a iluminación colorada da súa face, a media ducia de orgasmos anais contínuos que tiña cando era taladrada. Ou naquela outra rapaza de físico corrente, nin fermosa nin fea, pero que cando o cabalgaba acadaba unha fasquía de Venus amazona e gutural. Unha vez conquistou a unha muller nova que respondía a todos os parámetros da beleza perfecta. Non, mentiría se dixera que non lle gustou foder con ela: respondía ben, asumía as suxerencias amatorias, pero tiña un aquel: foi unha boa tarde-noite de fornicio, pero non totalmente espectacular, pois dábase unha sorte de paradoxa entre un físico sobresaliente e un polvo notable.
A sorpresa, pensaba Don Rigoberto, é o que fai especialmente atractivas e únicas ás mulleres. Como aquela que tiña un aire de reprimida opusiana, unha voz de escaso interés e que coñeceu casualmente agardando por un bus de longo percorrido. Resultou ser unha marabillosa porca espatarránose na cama a catro patas, abríndose coa mans o seu sexo e o seu ano e masturbándoos, ao tempo que dicía: son todos para ti, fóllaos como queiras, e que gozaba unha e outra vez sen ningún recato. E que, á final, restregouse por toda a súa cara o seme, relaméndose.
Tamén, por suposto, tivo momentos sexualmente deprimentes. Como cando aquela outra rapaza que certamente non era moi fermosa de cara, pero que tiña un corpo de pecado: o que máis lle chamou a atención foron os seus seos, absolutamente perfectos, dos que, sen embargo, non foi capaz de extraer a máis mínima faísca de pracer. Fodendo con ela, e usando as máis variadas técnicas, só logrou que se correse unha soa vez, pero tiña visto orgasmos mellores. Estivo con ela catro ou cinco tardes e logo deixouna con pouca xentileza, do que se arrepentiría. Aínda recorda, perplexo, cando quedou varias veces a tomar o café coas amizades antes de correr xunto dela a foder: tal era a conciencia da imposibilidade de facela gozar.
Unha das especialidades de Don Rigoberto é, despois de ter superadas satisfactoriamente cinco ou seis sesións amatorias, propoñerlle ás súas amantes, cunha actitude tan ludicamente natural que nunca obtivo resposta negativa, penetralas con xoguetes sexuais: bolas chinesas, vibradores pequenos e grandes, ....
Pero xa está ben de historias… quizais para outra ocasión.
mirádeme así, pola borda
12 comentários:
Un pouco mais abaixo aparecerían as duas coviñas polas que debezo...
sono con ficar alí, xusto alí
E tornearás a espalda canto sexas profundamente penetrada co ferro incandescente que tanto te comprace.
tera-los ollos asulagados e, ainda que cale porque son sabedor dos riscos das verbas emitidas, para mín preguntarei coma un patetico imbecil si é dor ou pracer.
As duas cousas ou ningunha.
Non hai nada máis tedioso que un amante inseguro.
Quiza por eso me velisques no cú.Repetidas veces. Ata o sangue. O "sancre" coma dín na riveira dos meus domiños.
eu son qe2
vós non
ela quéreme a min
nunca o contaremos
Non combatades entre vós, non pretendades monopolizar a Dama de Porto Blog.
Ela é dadivosa, ela sabe ser xenerosa ou caprichosa... cando quer.
Non é de ningúen, ela é libre.
E ela mesma pode abrirse ou cerrarse, darse ou irse, coller e deixar, amar ou desprezar.
Aproveitaa se es o/a elexido/a, disfrútaa, comprácea, dalle o que necesite.
Ese será o teu maior placer e o teu sino inevitable.
DON RIGOBERTO E A BELEZA
Como non podía ser doutra forma, Don Rigoberto ama a Beleza, que non é exactamente o mesmo que a perfección física. Naturalmente que non despreza esta última, pero moitas veces faiselle algo monótona tanta perfección: pernas longas e ben torneadas, cadeiras curvas e proporcionadas, peitos ergueitos e duros, ventre liso e duro, altura mínima de 1.75, ollos, cabelos e cara boticellianos.
El tende, máis ben, a preferir a Beleza imperfecta. Como a daquela moza de cabelo moreno e tez moi branca, tirando a baixiña (1.60 aprox.), as pernas non excesivamente longas pero moi feitucas, ollos castaños correntes. Don Rigoberto atopaba nela un trazo de beleza propia e instranferible: o peculiar ton dos seus xemidos cando a sodomizaba, o arqueamento da espalda nas arremetidas profundas, a iluminación colorada da súa face, a media ducia de orgasmos anais contínuos que tiña cando era taladrada. Ou naquela outra rapaza de físico corrente, nin fermosa nin fea, pero que cando o cabalgaba acadaba unha fasquía de Venus amazona e gutural. Unha vez conquistou a unha muller nova que respondía a todos os parámetros da beleza perfecta. Non, mentiría se dixera que non lle gustou foder con ela: respondía ben, asumía as suxerencias amatorias, pero tiña un aquel: foi unha boa tarde-noite de fornicio, pero non totalmente espectacular, pois dábase unha sorte de paradoxa entre un físico sobresaliente e un polvo notable.
A sorpresa, pensaba Don Rigoberto, é o que fai especialmente atractivas e únicas ás mulleres. Como aquela que tiña un aire de reprimida opusiana, unha voz de escaso interés e que coñeceu casualmente agardando por un bus de longo percorrido. Resultou ser unha marabillosa porca espatarránose na cama a catro patas, abríndose coa mans o seu sexo e o seu ano e masturbándoos, ao tempo que dicía: son todos para ti, fóllaos como queiras, e que gozaba unha e outra vez sen ningún recato. E que, á final, restregouse por toda a súa cara o seme, relaméndose.
Tamén, por suposto, tivo momentos sexualmente deprimentes. Como cando aquela outra rapaza que certamente non era moi fermosa de cara, pero que tiña un corpo de pecado: o que máis lle chamou a atención foron os seus seos, absolutamente perfectos, dos que, sen embargo, non foi capaz de extraer a máis mínima faísca de pracer. Fodendo con ela, e usando as máis variadas técnicas, só logrou que se correse unha soa vez, pero tiña visto orgasmos mellores. Estivo con ela catro ou cinco tardes e logo deixouna con pouca xentileza, do que se arrepentiría. Aínda recorda, perplexo, cando quedou varias veces a tomar o café coas amizades antes de correr xunto dela a foder: tal era a conciencia da imposibilidade de facela gozar.
Unha das especialidades de Don Rigoberto é, despois de ter superadas satisfactoriamente cinco ou seis sesións amatorias, propoñerlle ás súas amantes, cunha actitude tan ludicamente natural que nunca obtivo resposta negativa, penetralas con xoguetes sexuais: bolas chinesas, vibradores pequenos e grandes, ....
Pero xa está ben de historias… quizais para outra ocasión.
¡Como me poñes cabronazo de Rigoberto!
Ay, Rigoberto como me acabas de poñer, máis, máis.
Non está mal, púxenme algo mollada dame ganas de buscar unha polla que me sente ben.
cómo escribes
Rosa Aneiros
Quente, quente, quente. Agardamos polo dos aparatos.
Enviar um comentário