Este blog non é de coña. É un lugar de fantasía sublimadora e reparadora, de arcanos desexos inevitablemente etéreos.
Non é mercado, amigo Economista. Aquí non rexe máis lei que a lei do capricho da dama.
Fóra da economía, das magnitudes macroeconómicas, das leis económicas, tamén hai mundos igual de reais pero moito máis satisfactorios, amigo Economista. Non, non é coña este blog: é o paraíso das pulsións, dos sentimentos, da pura arbitrariedade que é, no fondo, a vida digna de ser vivida. Aínda que sexa (ou, ao mellor, grazas a que o é)virtual(mente que voa).
Desculpa que, nunha arroutada, te chamase soso e reprimido e do Opus. Se o es, estás no teu dereito: as túas perversións son só túas, son un dereito inalienable e imprescriptible.
Pero interrógate o seguinte:
Que pulsión ignota foi a que che levou a postear aquí, amosando a túa perplexidade sobre este blog?
Que foi o que fixo que pasases do pensamento á acción e, libre e voluntariamente, teclearas unha opinión implicitamente reprobadora do que aquí se di/fai?
Non pensas que, na túa ordenada vida, conviña un pouco de desorde amoroso, sequera fose virtual?
Por que tes unhas nocións tan estantadizadas da vida e dos sentimentos e tacitamente te escandalizas do seu uso aquí?
Aquí, amigo Economista, non hai ningún camiño de servidume, e a única submisión é a voluntaria.
Aquí, xa o dixen, non rixe ningunha lei, agás a da dona e señora.
Porque te pasmas da ausencia de regras, normas e convencións, aquí neste libérrimo blog?
Acaso non pensas que che sería bo, saudable e hixienico, desabotoar o colo da camisa, despois dunha convencional xornada de analizar investimentos, de estudar macromagnitudes, de estimar o crecemento?
Porque, aquí, o pequeno é realmente fermoso, e a opinión, as pulsións non teñen bridas.
Por que lle queres poñer cancelas ao campo?
Queres unirte ao clube?
Serás benvido, porque aquí rexe a máis plena liberdade, aquí todos somos liberais de verdade, aquí podes, se queres, chamarte Orfeo, Eurídice, A Dama do Lago ou o Desvirgador de Vallecas.
Asume unha das túas múltiples personalidades agochadas, reprimidas... e libérate voluntariamente.
Son, simplemente, cinco minutos diarios de fantasía.
Non hai xuros, nin dividendos, pero paga a pena. E, como non hai ningún contrato, podes ir e vir cando gustes.
Tentarei respostar a algunhas das preguntas que tan amablemente me fas, don rigoberto:
- A pulsión da que falas, a que me impeliu a teclear nas liñas etéreas deste blog, foi a que move o blog mesmo, a provocación.
- Pois si que conviña un pouco de desorde amoroso (máis) na miña vida, pero case que o prefiro real
- Penso que non me escandalizo tácitamente porque non estou escandalizado. Se iso foi a imprensión que transmitín, desbotádea. En canto ao das nocións estandarizadas da vida é ben posible, non cho nego. Cada un vén de onde vén.
- En canto á submisión, tanto ten que sexa voluntaria ou inducida. É submisión.
- Gústame a expresión "non poñer cancelas ao campo". Hai xentes que non a comprenden. Nos seus países os campos si que teñen cancelas.
- Boh, creo que xa son do clube. Ou máis ou menos, non?
- Poderiamos falar da plena liberdade á que aludes. Bonita paradoxa se temos en conta á submisión absoluta cara as regras "da dona e señora". Sería outra discusión que non vén ao caso. Ou si?
- Se teño personalidades reprimidas, estano demasiado. Déixame estar como estou.
- Por certo, hai moitos tipos de economistas. Non hai que asumir unha imaxe estereotipada sen reflexión previa.
Por qué non agasallar á dama de Porto Blog co seguinte xoguete high tech:
ULTRA7 STRAPON BEAVER es un revolucionario estimulador para vagina, clítoris y ano, que le hará estremecerse de placer, fabricado en gelatina de gran calidad.
Sin ninguna duda el mejor estimulador del mercado.
El sistema de control de energía Ultra 7 ofrece 7 distintos niveles de uso:
- Tres niveles de la tradicional vibración multi-velocidad (baja, media y alta). - Un modo Progresivo, en el que la vibración va de menos a más. - Un modo de vibraciones Pulsatorias en dos velocidades. - Un modo de vibraciones Pulsatorias intensas. - Un modo Combinado Progresivo y Pulsatorias intensas, la auténtica sensación sexual de este vibrador.
Las vibraciones se extienden por el cuerpo del estimulador, alcanzando la vagina, clítoris y ano.
Las correas son completamente ajustables a la cadera y a los muslos, para poder sujetar firmemente el juguete.
Vou dar máis datos sobre min aínda que non vos importen o máis mínimo: como documento literario sempre preferín aos realistas, e se eran rusos mellor, coma Dostoievski. E se eran socialistas, pois mellor que mellor, coma Gorki.
Explica este excurso algo? Pode.
Por outra parte parece que a dona nos ten algo abandonados (a vós e a min). Ou é impresión miña, que son novo?
A Dona de Porto Blog é arbitraria, amigo Economista. Velaí a súa grandeza: visítanos cando quere, displicentemente preguizosa.
Por qué no agasallala cun fermoso libro que recrea a arte e o amor (que veñen ser o mesmo), tal como o seguinte:
Le Dernier Amour de Monsieur M. de Frédéric Ferney Robert Laffont 2005 / 19 €- 124.45 ffr. / 216 pages ISBN : 2-221-10227-4 FORMAT : 13,5cm x 21,5cm
Peindre comme si c’était l’aube
Ni biographie, ni roman (mais le ni ni n’est-il pas en soi discutable ?), Le Dernier amour de Monsieur M. nous emmène dans l’intimité d’Henri Matisse. La faiblesse du livre est sans doute là, dans ce parti pris de s’abriter derrière un «vrai-faux» Matisse et son journal imaginaire, procédé littéraire dont on peut discuter la pertinence. Cependant, les premières réticences exprimées, le lecteur se laisse entraîner.
Situé après la mort du peintre, le texte se présente comme une sorte de double testament : carnets offert par Matisse à Lydia Delectorskaia qui l’entoura jusqu'aux derniers jours, et transmission par celle-ci à son fils. Double héritage de la dilection et de l’amour maternel. 223 pages de notes brèves, un jour par page, qui nous promènent du jeune Henri au vieux peintre à l’extrême fin de sa vie. Vieillard fidèle à sa passion unique : la peinture.
Le fil conducteur, comme dans les toiles de Matisse, est la joie de vivre doublée du plaisir d’observer, de faire vibrer un monde de couleurs et de sensations. Frédéric Ferney rappelle et revisite les maîtres des jeunes – ou moins jeunes – années : Bouguereau exécré, Cézanne admiré, Renoir… L’atmosphère et les rêves du jeune septentrional venant vivre sa peinture à Paris (1891-1898), souvenirs alternés avec les impressions du vieil homme dans la lumière de Cimiez à l’été 1954 : «Nord, Sud. J’y reviens car j’y reviens toujours. Terre acquise contre terre promise. Le Nord, ça vous pousse, on en hérite, on en vient et on y revient ; le Sud on y va tête baissée devant le chiffon rouge des crépuscules.»
Frédéric Ferney écrit un peu comme Matisse peint, par aplats, par touches de couleurs franches ; il y a tout à la fois de la joie et de la sérénité dans son texte ; il se pose, fait se poser à Matisse à travers son journal inventé, les questions qui sont les nôtres sur ses toiles, ce qu’elles nous disent («je n’écris pas des livres, je les peins» - p178). Le texte paraît facile, couler de source, et nous renvoie à la limpidité heureuse et cependant mystérieuse du peintre : «23 octobre : Ma vie aurait pu être autre, et meilleure, sans doute. Il y a un bonheur du passé qui persiste dans le souvenir : ce qui fait l’heureux temps de la vieillesse c’est qu’elle est plus sensible aux parfums. C’est ma façon d’être gâteux.»
Le livre se termine sur l’énigmatique don à Lydia, «un petit lézard mordant la lune». Et une fois le livre refermé, le lecteur n’aura plus qu’une envie : aller rêver devant le si jeune Matisse, pour y puiser une leçon d’optimisme...
Por qué non agasallar a enigmática Dama de Porto Blog con esta antiguidade, que ela saberá apreciar:
Estatua romana de niño, posiblemente inspirada en Eros. Finales del período republicano o inicios del Imperio. s. I a.C. al I d.C. La talla en piedra serpentina, tiene unos rasgos finísimos. El niño dando un ligero paso se sostiene en un tronco de árbol con rama cortada y rugosidades. El pelo muy delicado y cuidados los detalles de los dedos de los pies. El niño lleva un brazalete en el brazo derecho y en la mano sostiene un objeto, el brazo izquierdo falta por rotura antigua. Toda la pieza se sostiene en una base cuadrada de la época. Medidas: 18,5 cm. de altura. Pieza de extraordinaria rareza, por calidad en el estilo y conservación.
Agradezo enormemente, amigo Anómimo, que complementases con imaxe a miña proposta de agasallo (eu non sei facelo).
Que che parece a peza? É merecente de ser propiedade da Dama de Porto Blog? Que outro galano se che ocurre que lle podemos facer?
Cando volva, haberá encontrar na porta da súa casa tantos e tantos agasallos e presentes, que estou seguro que unha bágoa de emoción rolará polas súas pálidas meixelas.
A Dama devece, arela... desexa. E canto obtén devora, engole, valeira. Pero se nada que para ser degostado deba ser consomido pode ser propriedade senón reflexo fútil, memória... cómo da pequena metáfora de Eros había querer Afrodita ostentar a propriedade? Tal agasallo non sería senón engado; para a Dama que a sede non saciaría e para o malpocado que con anónima sal quixera calmala.
Non. Non hai máis propriedade que o valeiro da auga que escorregou entre os dedos, nin máis agasallo que un mantra, un teorema, un fractal, un mandala.
Sexa esta a miña anónima presentación... e a miña despedida, que mostradas as cartas boca arriba tan só queda executar a reverencia... e partir.
RE-ACCIONA, querida... velaquí un RE-ENCONTO que ben merece as maiúsculas... Vexo que auditorio non che falta, anque sexa case unipersoal e enfermizo... tranquila,muller,tarados sufrímolos todas... Lembra que isto non era por eles, senón pra ti... REapareces?
Anda..REpíntate en branco e negro, con ese pincel, así, así... e REtórcete, ...pero esta vez pra ti e pra min, pra nos as duas
Non sexas ciumenta e envexosa, querida Anónima. Se ela, a Dama de Porto Blog, é suprema graza, belleza superior, digna de ser seguida e amada, deberías recoñecelo e asumir o teu papel de secundaria e aprender a compartila.
E non sexas malidicente, querida, que aquí a única que tara e pesa e anoxa e enferma, es ti.
Lástima de home, muller ou cousa, que non te ame e te faga feliz, querida Anónima.
Pero para un apuro, e se es morbosa e atrevida, tes seccións de contactos.
o centro da miña alma
24 comentários:
O teu centro é o meu centro de gravidade, a túa alma a miña perdición, a túa suavidade a miña dureza, a túa calor o meu inferno gozoso.
Pero entón apareciches ti na miña casa, tan impredicible como sempre, tan transgresora como nunca.
Ah! se quixera compartirse entre Anónimo e máis eu, que gozoso sería!
Mais é imposible.
¿Pero este blog é de coña, non?
Polo menos as fotos son bonitas...
Amigo Economista:
Este blog non é de coña. É un lugar de fantasía sublimadora e reparadora, de arcanos desexos inevitablemente etéreos.
Non é mercado, amigo Economista. Aquí non rexe máis lei que a lei do capricho da dama.
Fóra da economía, das magnitudes macroeconómicas, das leis económicas, tamén hai mundos igual de reais pero moito máis satisfactorios, amigo Economista. Non, non é coña este blog: é o paraíso das pulsións, dos sentimentos, da pura arbitrariedade que é, no fondo, a vida digna de ser vivida. Aínda que sexa (ou, ao mellor, grazas a que o é)virtual(mente que voa).
¿A vida digna de ser vivida?
Non vou discutir sobre iso, pero direi só que hai moitas vidas dignas de ser vividas.
Por outra parte, non podo evitar ser escéptico, por actitude vital cara os sentimentos manifestados en todas estas liñas.
E ademais nunca me molaron os roles tan marcados de dominación...
Ah, xa está todo claro:
É ontoloxicamente imposible que un tecnócrata do Opus Dei, soso e reprimido, sexa capaz de entender a brincadeira lúdica e lúcida deste blog.
Non te castigues máis co cilicio, meu!
Corrixo:
Como amante da liberdade total, proclamo que cada quen pode optar pola dimensión sexual que lle praza: cicilio incluído.
Todos temos dereito ao goce.
Amigo Economista:
Desculpa que, nunha arroutada, te chamase soso e reprimido e do Opus. Se o es, estás no teu dereito: as túas perversións son só túas, son un dereito inalienable e imprescriptible.
Pero interrógate o seguinte:
Que pulsión ignota foi a que che levou a postear aquí, amosando a túa perplexidade sobre este blog?
Que foi o que fixo que pasases do pensamento á acción e, libre e voluntariamente, teclearas unha opinión implicitamente reprobadora do que aquí se di/fai?
Non pensas que, na túa ordenada vida, conviña un pouco de desorde amoroso, sequera fose virtual?
Por que tes unhas nocións tan estantadizadas da vida e dos sentimentos e tacitamente te escandalizas do seu uso aquí?
Aquí, amigo Economista, non hai ningún camiño de servidume, e a única submisión é a voluntaria.
Aquí, xa o dixen, non rixe ningunha lei, agás a da dona e señora.
Porque te pasmas da ausencia de regras, normas e convencións, aquí neste libérrimo blog?
Acaso non pensas que che sería bo, saudable e hixienico, desabotoar o colo da camisa, despois dunha convencional xornada de analizar investimentos, de estudar macromagnitudes, de estimar o crecemento?
Porque, aquí, o pequeno é realmente fermoso, e a opinión, as pulsións non teñen bridas.
Por que lle queres poñer cancelas ao campo?
Queres unirte ao clube?
Serás benvido, porque aquí rexe a máis plena liberdade, aquí todos somos liberais de verdade, aquí podes, se queres, chamarte Orfeo, Eurídice, A Dama do Lago ou o Desvirgador de Vallecas.
Asume unha das túas múltiples personalidades agochadas, reprimidas... e libérate voluntariamente.
Son, simplemente, cinco minutos diarios de fantasía.
Non hai xuros, nin dividendos, pero paga a pena. E, como non hai ningún contrato, podes ir e vir cando gustes.
Atréveste a xogar?
Tentarei respostar a algunhas das preguntas que tan amablemente me fas, don rigoberto:
- A pulsión da que falas, a que me impeliu a teclear nas liñas etéreas deste blog, foi a que move o blog mesmo, a provocación.
- Pois si que conviña un pouco de desorde amoroso (máis) na miña vida, pero case que o prefiro real
- Penso que non me escandalizo tácitamente porque non estou escandalizado. Se iso foi a imprensión que transmitín, desbotádea. En canto ao das nocións estandarizadas da vida é ben posible, non cho nego. Cada un vén de onde vén.
- En canto á submisión, tanto ten que sexa voluntaria ou inducida. É submisión.
- Gústame a expresión "non poñer cancelas ao campo". Hai xentes que non a comprenden. Nos seus países os campos si que teñen cancelas.
- Boh, creo que xa son do clube. Ou máis ou menos, non?
- Poderiamos falar da plena liberdade á que aludes. Bonita paradoxa se temos en conta á submisión absoluta cara as regras "da dona e señora". Sería outra discusión que non vén ao caso. Ou si?
- Se teño personalidades reprimidas, estano demasiado. Déixame estar como estou.
- Por certo, hai moitos tipos de economistas. Non hai que asumir unha imaxe estereotipada sen reflexión previa.
Saúdos. Voltarei, jeje.
Benvido ao clube, amigo Economista.
Xa tes os teus cinco minutos diarios de fantasía desordenada, pueril e marabillosa.
Aquí podes tomar o que queiras, adoptar múltiples personalidades, fornicar como gustes, falar do que che praza.
Pero aínda che falta iniciarte na submisión voluntaria á dona e señora, esa verdadeira e auténtica liberdade.
Hoxe soña con ela, ponlle alma, corpo ou atributos. Moi logo has de amala incandescentemente.
que din a túa moza disto?
Por qué non agasallar á dama de Porto Blog co seguinte xoguete high tech:
ULTRA7 STRAPON BEAVER es un revolucionario estimulador para vagina, clítoris y ano, que le hará estremecerse de placer, fabricado en gelatina de gran calidad.
Sin ninguna duda el mejor estimulador del mercado.
El sistema de control de energía Ultra 7 ofrece 7 distintos niveles de uso:
- Tres niveles de la tradicional vibración multi-velocidad (baja, media y alta).
- Un modo Progresivo, en el que la vibración va de menos a más.
- Un modo de vibraciones Pulsatorias en dos velocidades.
- Un modo de vibraciones Pulsatorias intensas.
- Un modo Combinado Progresivo y Pulsatorias intensas, la auténtica sensación sexual de este vibrador.
Las vibraciones se extienden por el cuerpo del estimulador, alcanzando la vagina, clítoris y ano.
Las correas son completamente ajustables a la cadera y a los muslos, para poder sujetar firmemente el juguete.
Espeluznante documento literario...
Vou dar máis datos sobre min aínda que non vos importen o máis mínimo: como documento literario sempre preferín aos realistas, e se eran rusos mellor, coma Dostoievski. E se eran socialistas, pois mellor que mellor, coma Gorki.
Explica este excurso algo? Pode.
Por outra parte parece que a dona nos ten algo abandonados (a vós e a min). Ou é impresión miña, que son novo?
A Dona de Porto Blog é arbitraria, amigo Economista. Velaí a súa grandeza: visítanos cando quere, displicentemente preguizosa.
Por qué no agasallala cun fermoso libro que recrea a arte e o amor (que veñen ser o mesmo), tal como o seguinte:
Le Dernier Amour de Monsieur M.
de Frédéric Ferney
Robert Laffont 2005 / 19 €- 124.45 ffr. / 216 pages
ISBN : 2-221-10227-4
FORMAT : 13,5cm x 21,5cm
Peindre comme si c’était l’aube
Ni biographie, ni roman (mais le ni ni n’est-il pas en soi discutable ?), Le Dernier amour de Monsieur M. nous emmène dans l’intimité d’Henri Matisse. La faiblesse du livre est sans doute là, dans ce parti pris de s’abriter derrière un «vrai-faux» Matisse et son journal imaginaire, procédé littéraire dont on peut discuter la pertinence. Cependant, les premières réticences exprimées, le lecteur se laisse entraîner.
Situé après la mort du peintre, le texte se présente comme une sorte de double testament : carnets offert par Matisse à Lydia Delectorskaia qui l’entoura jusqu'aux derniers jours, et transmission par celle-ci à son fils. Double héritage de la dilection et de l’amour maternel. 223 pages de notes brèves, un jour par page, qui nous promènent du jeune Henri au vieux peintre à l’extrême fin de sa vie. Vieillard fidèle à sa passion unique : la peinture.
Le fil conducteur, comme dans les toiles de Matisse, est la joie de vivre doublée du plaisir d’observer, de faire vibrer un monde de couleurs et de sensations. Frédéric Ferney rappelle et revisite les maîtres des jeunes – ou moins jeunes – années : Bouguereau exécré, Cézanne admiré, Renoir… L’atmosphère et les rêves du jeune septentrional venant vivre sa peinture à Paris (1891-1898), souvenirs alternés avec les impressions du vieil homme dans la lumière de Cimiez à l’été 1954 : «Nord, Sud. J’y reviens car j’y reviens toujours. Terre acquise contre terre promise. Le Nord, ça vous pousse, on en hérite, on en vient et on y revient ; le Sud on y va tête baissée devant le chiffon rouge des crépuscules.»
Frédéric Ferney écrit un peu comme Matisse peint, par aplats, par touches de couleurs franches ; il y a tout à la fois de la joie et de la sérénité dans son texte ; il se pose, fait se poser à Matisse à travers son journal inventé, les questions qui sont les nôtres sur ses toiles, ce qu’elles nous disent («je n’écris pas des livres, je les peins» - p178). Le texte paraît facile, couler de source, et nous renvoie à la limpidité heureuse et cependant mystérieuse du peintre : «23 octobre : Ma vie aurait pu être autre, et meilleure, sans doute. Il y a un bonheur du passé qui persiste dans le souvenir : ce qui fait l’heureux temps de la vieillesse c’est qu’elle est plus sensible aux parfums. C’est ma façon d’être gâteux.»
Le livre se termine sur l’énigmatique don à Lydia, «un petit lézard mordant la lune». Et une fois le livre refermé, le lecteur n’aura plus qu’une envie : aller rêver devant le si jeune Matisse, pour y puiser une leçon d’optimisme...
Pero entón apareciches ti na miña casa, (...)
Non te sintas sorprendida: acomódate. Sabías que esta era a miña casa... que o seu dono tarde ou cedo aparecería.
Por qué non agasallar a enigmática Dama de Porto Blog con esta antiguidade, que ela saberá apreciar:
Estatua romana de niño, posiblemente inspirada en Eros. Finales del período republicano o inicios del Imperio. s. I a.C. al I d.C. La talla en piedra serpentina, tiene unos rasgos finísimos. El niño dando un ligero paso se sostiene en un tronco de árbol con rama cortada y rugosidades. El pelo muy delicado y cuidados los detalles de los dedos de los pies. El niño lleva un brazalete en el brazo derecho y en la mano sostiene un objeto, el brazo izquierdo falta por rotura antigua. Toda la pieza se sostiene en una base cuadrada de la época.
Medidas: 18,5 cm. de altura.
Pieza de extraordinaria rareza, por calidad en el estilo y conservación.
Consultado aquel oráculo que nesta casa, escenario da túa aparición, atende ao nome de Gugel, a resposta que se debuxou no espello da súa retina foi:
Quizás quiso decir: Estatua romana de niño, posiblemente inspirada en Euros
e así impactou na miña.
Agradezo enormemente, amigo Anómimo, que complementases con imaxe a miña proposta de agasallo (eu non sei facelo).
Que che parece a peza?
É merecente de ser propiedade da Dama de Porto Blog?
Que outro galano se che ocurre que lle podemos facer?
Cando volva, haberá encontrar na porta da súa casa tantos e tantos agasallos e presentes, que estou seguro que unha bágoa de emoción rolará polas súas pálidas meixelas.
A Dama devece, arela... desexa. E canto obtén devora, engole, valeira. Pero se nada que para ser degostado deba ser consomido pode ser propriedade senón reflexo fútil, memória... cómo da pequena metáfora de Eros había querer Afrodita ostentar a propriedade? Tal agasallo non sería senón engado; para a Dama que a sede non saciaría e para o malpocado que con anónima sal quixera calmala.
Non. Non hai máis propriedade que o valeiro da auga que escorregou entre os dedos, nin máis agasallo que un mantra, un teorema, un fractal, un mandala.
Sexa esta a miña anónima presentación... e a miña despedida, que mostradas as cartas boca arriba tan só queda executar a reverencia... e partir.
Non, non te vaias, quédate.
Ela é unha Deusa... e ti un pequeno deus.
Quédate, ámaa, gustariame que fose túa, merécelo.
RE-ACCIONA, querida...
velaquí un RE-ENCONTO que ben merece as maiúsculas...
Vexo que auditorio non che falta, anque sexa case unipersoal e enfermizo...
tranquila,muller,tarados sufrímolos todas...
Lembra que isto non era por eles, senón pra ti...
REapareces?
Anda..REpíntate en branco e negro,
con ese pincel, así, así...
e REtórcete,
...pero esta vez pra ti e pra min,
pra nos as duas
Non sexas ciumenta e envexosa, querida Anónima. Se ela, a Dama de Porto Blog, é suprema graza, belleza superior, digna de ser seguida e amada, deberías recoñecelo e asumir o teu papel de secundaria e aprender a compartila.
E non sexas malidicente, querida, que aquí a única que tara e pesa e anoxa e enferma, es ti.
Lástima de home, muller ou cousa, que non te ame e te faga feliz, querida Anónima.
Pero para un apuro, e se es morbosa e atrevida, tes seccións de contactos.
Quizais así te tranquilices un chisco, querida.
Todo isto é super sadomaso
Enviar um comentário